Landing Point…..ofzoiets…?

Om nou te zeggen dat ik heel relaxed slaap als iets niet helemaal schoon voelt….. nee dus. En er is ook een irritante koelkast die om de zoveel tijd aanslaat. Uitzetten kan ook niet want het vriesvakje zit vol met ijs dus dan zou het een lawaaiig waterballet worden tijdens het ontdooien. Laat gaan we slapen en de wekker staat vroeg en ik ben zelfs al eerder wakker. Vandaag naar Zion National Park! Kan ik wel mijn favoriete park noemen..

Deze B&B is dus eigenlijk alleen bed want het breakfast daar krijg je een voucher voor om bij Oscars Cafe in Springdale een ontbijt te gaan halen. Nu kennen wij Oscars en we weten dat het avondeten daar erg goed is. Wel type hamburger/patat/mexicaans maar lekker en ze hebben zalige zoete aardappelpatat. Het ontbijt zal dus wel iets zijn waar je je een hartvervetting aan eet, denk ik. Maar het valt gelukkig mee, er zijn ook wat gezonde keuzes te maken. Eugene kiest voor een pancake met bosbessen en daarbij jus d’orange. En ik neem een omelet van eiwit met spinazie, avocado, tomaat, kaas. Hier zitten ook gebakken aardappels bij (stond er trouwens niet bij op de kaart) maar die laat ik lekker voor wat ze zijn. Brrr….het is ochtend hoor….. Ik neem er een warme thee bij want het is een aangename 5 graden buiten en we lopen in korte broek….. Ik heb letterlijk kippenvel op mijn benen.

Met deze goede ondergrond (hard nodig voor de hikes) in de maag stappen we op de shuttle naar Zion np. We hebben vanmorgen de auto al op de parkeerplaats bij het visitors center gezet en de shuttle het dorp in gepakt. Deze parkeerplaats is namelijk niet heel groot en heeft de neiging snel vol te lopen. En het is zondag dus druk zal het vast worden, zeker gezien de ontzettend goede weersvoorspellingen. Dat het zo koud is komt onder andere door het feit dat zowel Zion als Springdale in een canyon liggen en de zon nog niet over de bergkam is gekomen. We zien de zon wel opkomen en die kleurt de lucht steeds rozer en blauwer en de rode rotsen in een bijna onmogelijk oranje. Ik heb maar geen poging gedaan een foto te maken, de juiste kleur overbrengen lukt me toch niet.

Vandaag is de dag dat Eugene Angels Landing in zijn eentje gaat doet, en ik Observation Point. Ik vind namelijk AL te eng, en Eugene baalt dat we vorig jaar terug gingen omdat ik bang werd. Hij vindt OP dan weer te lang en te ver en al een keer gedaan dus niet interessant. Dus jullie maken vandaag een unicum mee: Eugene heeft zelf zijn verslag geschreven over zijn uitdaging naar AL. Na zijn verhaal te hebben gehoord, vind ik het zo knap dat hij het aandurfde want, tjees wat is dat ding eng, hoog en smal! Ik was blij dat ik niet wist dat wat ik vorig jaar al niet te doen eng vond, niks was vergeleken bij wat hij verder nog is tegengekomen. Maar dat gaat hij zelf vertellen!! Respect in ieder geval wat mij betreft!!

Samen stappen we in de shuttlebus, gelukkig is daar de verwarming aan. We weten dat het binnen de kortste keren heel warm zal zijn en daarom heeft Eugene zijn trui in de auto gegooid. Maar nu zit hij dus echt kou te kleumen. We zitten een half uur in de shuttle en Eugene stapt als eerste uit bij the Grotto stop. We zeggen tot straks en ik stap bij Weeping Rock uit, een halte verder. We zien elkaar weer bij het visitors center. Voor mijn hike staat 6 uur in de krantjes van het park maar ik weet al dat die tijden meestal veel te ruim zijn genomen. Voor Eugene zijn hike staat 4 uur.

Bij het begin van de trail aangekomen zie ik dat het erg rustig is. Ik stapte dan ook als enige uit de bus, en begin in mijn uppie aan de steile klim omhoog. De totale stijging is bijna 700 meter.

Het eerste stuk gezien vanaf het begin van de trail

Heen en weer, steeds hoger

Op de een of andere manier ben je heel snel buiten adem door de klim en de hoogte. Ik probeer er een fijn tempo in te krijgen waarbij ik mijn adem kan controleren. Mensen die mij kennen weten dat ik erg moeilijk langzaam kan lopen…. Ook nu weer haal ik de een na de ander in terwijl ik echt mijn best doe een soortgelijk tempo aan te nemen. Nou ja, het knopje langzaam zit er kennelijk niet op bij mij dus zal ik het morgen wel met klapkuiten moeten bekopen. Het pad is ook niet altijd gemaakt voor mensen met korte beentjes (die ik echt, heus, niet heb hoor, ik ben gewoon klein….) dus bij sommige stappen lig ik half in een spagaat. Voor foto’s maken neem ik weinig tijd, heb er nog steeds geen zin in. Dus ik let niet echt op compositie ofzo en lig ook niet in de meest vreemde posities over het pad te dweilen. Ik hoop dus maar dat de mooie omgeving icm de goede camera acceptabele foto’s opleveren.

Na de eerste heftige klim komt er een klein stukje met soort van rust en gaat door deze prachtige canyon

Het is raar om in je eentje te lopen. Je kunt wel roepen hoe mooi iets is of dat die klim toch echt wel heel heavy is, maar daar krijg je maar rare blikken van…..

Had ik al eens geschreven over de verschillende kleuren steen hier, ook weer veel Navajo sandstone want hier was die super Sahara desert ook. Jaha Ing, mooie kleuren, nu weten we het wel!!

Inmiddels is het enorm warm, dus jas is uit en blij met mijn korte broek. Pas halverwege kom ik een stel tegen wat naar beneden gaat. Wat me weer opvalt is dat iedereen elkaar groet. Degene die het niet doet, is toerist. En alleen in de ochtend zegt de Amerikaan “(good)morning” en zodra het 5 over 12 is, dan is het “hello” of “hi” (en dus nooit good afternoon, maar ja dat klinkt dan ook wel erg Engels high tea achtig). Wat me verder opvalt is dat ik nu ik alleen ben, veel in het Engels denk (??). Vreemd. Ik stap lekker door zonder te stoppen totdat ik bijna boven achter een groep van wel 20 mensen terecht kom. En dat precies op het meeste enge smalle stuk waar ik erg tegenop zag met mijn hoogtevrees. De afgrond aan een kant is enorm en dus ben ik erg aan het bergknuffelen. Normaal gesproken laat iedereen je voorbij als ze merken dat je sneller gaat. Maar deze groep heeft het niet door en bovendien knuffelt mijn berg heerlijk en laat ik die liever niet los. Dus ik sjok er wel een kwartier achteraan… (ondertussen dus denkend “I am stuck behind these people….” vreemd….. haha).

De route is wel echt ontzettend mooi op die momenten dat de mantra “don’t look down” even uit mijn hoofd is. Ik doe niet eens meer een poging het op foto vast te leggen (ik durf op dit enge stukje ook niet hoor….), het is frustrerend dat geen enkele foto de schoonheid kan overbrengen. De kleur, de vorm en zeker niet hoe het ruikt en voelt. Maar ja.

Onderweg zie ik een mooi steentje die ik in mijn zak stop, en ik wil er boven ook een meenemen. Een voor de reis en een voor de bestemming, dat klinkt wel diep…. haha.

Boven aan gekomen is het uitzicht op Zion weer ontzettend prachtig. Diep beneden gaat de shuttlebus, zie je de rivier.

Het is hier hoog….

En aan de overkant is Angels Landing waar Eugene misschien “as we speak” op staat te balanceren. Ik probeer daar maar niet aan te denken. Ik heb geen telelens bij me, dus zoom met de lens die ik wel bij me heb in op de rots en zie daar miertjes op lopen en zitten. Ik maak er een paar foto’s van, wie weet ontdekken we Eus wel op die foto’s.

Ook sta ik in mijn roze shirt als een achterlijk met mijn witte petje te zwaaien. Wellicht kijkt hij net en ziet een roze/wit stipje (nee dus, blijkt later). Een mevrouw vraagt aan mij waarom ik dat doe en we raken aan de praat. Ineens vraagt ze in het Nederlands of ik soms uit NL kom? Ja dus, en volgens haar hoorde ze dat eerst helemaal niet, we hadden al een heel gesprek achter de rug. Marina heet ze, en ze is 40 jaar geleden naar de USA gegaan en woont nu aan het strand in een klein plaatsje bij San Francisco. Het is gezellig kletsen en met haar telefoonnummer en emailadres op zak en de uitnodiging daar te slapen mochten we in de buurt zijn, nemen we afscheid. Wat een leuke ontmoeting weer!

Op deze foto zie je ook weer duidelijk de switchbacks van het pad lopen

Ik drink mijn kokoswater en eet een granenreep en vang, na iemand gevraagd te hebben een foto van mijn moment daar te maken, de terugweg weer aan. Ik heb ook nog een filmpje gemaakt toen ik boven stond. En daarop is dan eindelijk zo’n schattig buikje te zien die ik de hele vakantie al mis zoals duidelijk door Rob werd opgemerkt. Een foto lukte me helaas niet…

Naar beneden is niet zo’n lekker gevoel voor de knieën trouwens. En 3 uur en 15 minuten nadat ik ben gestart sta ik weer beneden. Heb een half uur boven gepraat dus die 6 uur die ze voor deze hike opgeven, klopt echt niet. Ook al loop ik dan misschien snel.

Dit is een deel van het pad wat langs de muur naar beneden gaat. Die muur is duidelijk te zien op de eerste foto aan het begin van de trail

Bij de halte komt de shuttlebus gelijk en een half uur later zie ik Eugene zitten op de afgesproken plek. Gelukkig! Hij mag nu wel een AL t-shirt kopen (vorig jaar vond hij dat het niet kon…) en trekt dat ook gelijk aan. Van OP is geen t-shirt, maar die is dan ook niet zo doodeng als AL….

Eugene zijn verslag:

Yes I hiked Angels Landing
We zijn hier nu voor de vijfde keer, in Zion np en al vanaf de eerste keer denk ik “ja we doen hem” maar steeds is er wel een andere trail, dus stellen we het uit. Tot vorig jaar: we gingen het doen maar eenmaal boven bij het stuk waar het om gaat vond Ing het toch wel eng. Ik ging over het eerste stuk maar toen ik aan de overkant was wenkte Ing of ik toch maar snel terug wilde komen. Dus weer geen Angels Landing. Tot het afgelopen jaar weer Zion ter sprake kwam en Ing naar Observation point wilde en daar had ik niet zo'n zin in (been there, done that). We spraken af dat ik alleen a.l ging doen en Ing o.p. Dan weet je toch niet wat ik doe dus zo gezegd zo gedaan. Ik ging vanmorgen vroeg op pad dan was het hoop ik niet zo erg druk en niet zo warm. Eerst de klim de berg op die is met al z'n steile switch backs (Walters Wiggles) nog best zwaar maar goed te doen. Toen het punt waar ik vorig jaar al was overgestoken en waar ik van dacht dat het het engst zou zijn….. Nou nee dus daar begon een klim waar je echt blij was met de ketting die er langs liep en steeds zag je weer die diepte en ik ben ook niet de allergrootste held op zo'n hoogte. Dus heb ook wel een keer gedacht: ik ga terug…. maar dat was niet echt m'n doel dus ben door gegaan en wat een kick als je boven bent! Geweldig!! Maar toen terug en dat is zo mogelijk nog erger want dan ga je naar de diepte toe met je gezicht, dus vaak op je kont de rots af glijden. Maar ik heb het gedaan en het kan van m'n to do lijstje af. Super!!

Hiervan dacht ik vorig jaar dat dit het engste stuk was:

Met mijn rug sta ik tegen de ketting aan, en die hou ik met een hand vast

Smal randje.. geen ketting

De ketting is je beste vriend

Dit is boven en het loopt zo schuin af en is hoog…. je durft bijna niet te staan

Uitzicht

Dit is Ing d’r klim, zie zigzag rechts op de berg

Best hoog……

En weer veilig terug

Maar nog wel even de switch backs naar beneden.

Tot zover Eugene zijn bijdrage. Ik vind het echt super stoer dat hij het aandurfde, ik echt voor nog geen miljoen!

En terwijl ik dit schrijf (in de auto, ben inmiddels zo blase dat ik deze weg al zo vaak heb gereden en saai vind…) doemt Las Vegas aan de horizon op. Dag schone lucht in de longen, hallo glitter. Dit is de laatste etappe van de vakantie want we blijven hier 4 nachten. Dan naar LA voor alweer de laatste nacht…. Voornamelijk zijn we hier om een beetje te relaxen. Dus geen lange verslagen meer waarschijnlijk want vooralsnog hebben we geen wilde plannen behalve even terug naar de eerste versnelling. Maar wie weet. Onze toegang voor Zion is nog 6 dagen geldig en de Narrows lopen lonkte vandaag heel erg naar ons…. Voor nu zal het even omschakelen zijn. Gelukkig zitten we weer in de voor ons vertrouwde en relaxte Tuscany Suites. Neem aan dat de rode loper er voor ons ligt…..

Nou, die loper lag er dus niet. Alleen op onze mededeling dat we hier nu al voor de zoveelste keer zijn, Oooohh, reallyyy??? How wonderfull!!!!!! Heel oprecht denk ik…..haha

We krijgen kamer 107 in het O gebouw en sjouwen de auto leeg (oké voornamelijk Eus terwijl ik lang sta te douchen). Deze dagen zijn ook om de vuile en schone was te ordenen en alle souvenirs en aankopen veilig in de koffer op te bergen. En aangezien deze kamer lekker ruim is, hebben we daar goed de ruimte voor. Dan is er hevige behoefte aan eten. Want na het ontbijt en een Starbucks stop onderweg in St. George hebben we niets meer op. We rijden dus maar weer eens naar de Whole Foods. Die zit aan het eind van de strip, dus we krijgen gelijk onze eerste Las Vegas ervaring mee. De fontein bij Bellagio, alle lichten en idiote reclames. ‘s Avonds met de ramen van de auto open rijden terwijl het 28 graden is. Heerlijk! Voor het eerst hoef ik niet om te schakelen, kennelijk kan ik de omschakeling mentaal nu wel goed voorbereiden. In de WF scheppen we beiden een heerlijke salade uit de saladebar. Ik vind er weer zo’n geperste groenten drankje bij, en een fles Californische Chardonnay van $ 2,99 die erg lekker blijkt. Eugene heeft iets met vers fruit. Hiermee rijden we terug naar de Tuscany Suites en eten/drinken  het op aan de rand van het zwembad waar de krekels tsjilpen en de fakkels branden. En waar internet is, ook wel handig als je een weblog wilt uploaden (op de kamer kost het $ 14,- per dag, ja daaag….). Het is inmiddels 21.00 uur, we zijn hier weer een uur vroeger dan in de vorige staten dus het tijdverschil met Nederland is weer 9 uur (hier 9 uur vroeger). En misschien lopen we zo nog even de 15 minuten naar de strip om een fontein show bij Bellagio te zien. We zien wel, want de moeheid slaat ook toe.

Dit was best een gedenkwaardige dag voor ons..